Crumlin Road Gaol en Belfast

Onze laatste dag in Belfast begon met een tour door de Crumlin Road Goal, de gevangenis van Belfast die 151 jaar dienst heeft gedaan. Het is recht tegenover de rechtbank die na het sluiten niet meer in stand is gehouden, daardoor is het een oud vervallen spookachtig gebouw geworden.

Vanaf de rechtbank loopt er een tunnel onder de grond naar de gevangenis. Deze tunnel mag je in en is het begin van de tour. Onderweg verteld onze gids dat er vroeger ook kinderen in de gevangenis zaten. Later werd dat afgeschaft en zaten er alleen nog mannen en vrouwen. De eerste jaren hadden deze gevangenen zwijgplicht. Ze zaten alleen in een cel en mochten niet praten. Als ze naar buiten gingen of naar de eetzaal kregen ze een masker of een sluier op zodat ze elkaar niet konden zien.

Later werden die regels afgeschaft en door overbevolking zaten er soms wel vier mensen in één cel. Er was in deze gevangenis geen scholing of activiteiten en dus zaten de gevangenen 23 uur per dag binnen. Ze mochten enkel een uur naar buiten en af en toe van het sanitair gebruik maken. Op andere tijden moesten ze hun behoeften in de cel op een emmer doen.

De gevangenis had vier vleugels en in één van die vleugels werden straffen en de doodstraf uitgevoerd. Straffen waren vaak zweepslagen die bij wet werden toegestaan. De doodstraf is hier uitgevoerd bij 17 mensen. Ze kregen een strop om hun nek en daarna viel het luik waar ze op stonden onder hun voeten vandaan. De afstand van de val werd nauwkeurig berekend zodat de gevangene ineens stierf. Mocht de val te kort zijn dan brak de nek niet en stierven ze een lange verstikking. Als de val te groot was scheurde het hoofd van de romp af.

Hierna zouden we gaan crossfitten maar onze leenfietsen wilden niet van het slot af. Dus toen zijn we de stad in gegaan. Deels door de graffiti route waar we mooie kunstwerken hebben gezien.

En nog even langs de kathedralen waar ik natuurlijk – zoals ik altijd doe – een kaarsje heb opgestoken. De laatste stop bracht ons bij City Hall. Dit is toch een betere locatie om op maandag ochtend te trouwen dan op ons gemeente huis. Wat een schitterend gebouw van binnen en van buiten.

Voor we het vliegtuig in konden moesten we uiteindelijk nog sprinten naar de bus. Achteraf waren we op 100 meter afstand van de halte toen we rechtsomkeert hebben gemaakt naar een ander station, oeps. Onderweg kwamen we tot de conclusie dat de roze dubbel dekker bussen het meest kleurrijke onderdeel zijn van de stad Belfast.

Verder staat de stad er vervallen en somber bij. Maar desalniettemin was het echt een goede ervaring. Tot de volgende!

Liefs,

Denise.

2 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Laat een antwoord achter aan Denise Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *