Launceston

Na een busreis van ongeveer drie uur kwam ik aan in Launceston. Na Hobart de grootste stad van Tasmanië. Bij aankomst was ik dus lichtelijk in de war omdat het echt heel klein en uitgestorven is hier. Het hostel waar ik heb geslapen heet het Arthouse en ik kreeg meer het idee dat ze het naar kunst vernoemd hebben omdat alles vergaan en oud was, dan lijkt het nog iets.. Heb in mijn leven nog nooit zoveel stof, schimmel, gebroken ramen en viezigheid gezien, bah. En dan moet je je voorstellen dat er mensen rondlopen op blote voeten alsof ze thuis zijn. De volgende ochtend ben ik naar het toeristen informatie centrum gegaan om een aantal tours te boeken en de rest van de dag heb ik in een national park doorgebracht.

Dit prachtige park ligt slechts tien minuten lopen van het centrum. Echt zo bizar. Na een korte wandeling die werd gemarkeerd met een waarschuwende “hikers only” bordje, kwam ik aan bij de rivier. Wat een droomplek, een waterval, de bomen, een hangbrug, de rivier en een zonovergoten dag!

Als een echte daredevil ben ik ook nog gaan zwemmen, want ja je wil alles meemaken. Ijskoud dat het was maar het uitzicht was het helemaal waard. De weg terug was over de hangbrug wat misschien nog wel erger was dan de kou van het meer. Wiebelende brug op meters hoogte, boven een mooie waterval dat dan weer wel.

Na terugkomst in het hostel kwam ik een leuke Finse meid tegen waarmee ik samen heb gegeten. Het leuke van alleen reizen is dat je elke dag nieuwe mensen ontmoet, soms praat je vijf minuten, soms breng je de hele dag samen door op een tour en andere momenten ga je dus even samen eten. En de momenten dat je lekker alleen wil zijn kan dat ook, nooit gedacht dat alleen reizen zo fantastisch zou zijn! Na een korte nacht werd ik opgehaald om naar Cradle mountain te gaan. Één van de must see dingen in Tasmanië.

Op weg naar Cradle mountain zijn we nog gestopt in een paar oude dorpjes. Waar nog panden staan van begin 19e eeuw, heel schattig. We kwamen onderweg nog wat wildlife tegen, allemaal kangaroo- of wallaby soorten. En gelukkig ook nog een aantal wombats die ik persoonlijk ook echt mega schattig vind.

Eenmaal bij Cradle mountain konden we kiezen uit een gewone wandeling of een pittige hike. Gezien de vorige “hikers only” waarschuwing ging ik voor de pittige hike. Nou dat heb ik geweten. Het was oprecht zwaar en het laatste stuk was letterlijk rondklimmen met handen en voeten. Waar ik nog even een schietgebedje heb gedaan want iedereen weet hoe onhandig ik kan zijn.

Gelukkig heb ik goede schoenen mee gekregen (zeer handig kadootje dus) en had ik goed grip. De terugweg was grappig genoeg een nog moeilijker pad en daar hadden ze niet over gelogen. Je moest je hele stukken vasthouden aan metalen kabels om dus eigenlijk naar beneden te abseilen. Ik kan zeggen dat het een avontuurlijk dagje was. Die gelukkig bovenaan werd beloond met een prachtig uitzicht.

De volgende dag ben ik naar Freycinet national park geweest en heb ik voor het eerst hier bewolking gezien. De wandeling naar het uitzichtpunt was dit keer gelukkig niet ver en hoog dus we waren er zo. Het was een gezellige groep meiden en op het uitzichtpunt kwam ik nog twee mensen tegen die ik eerder op mijn reis al had ontmoet. Bij het uitzicht punt zei de gids dat ik even met mijn vinger moest wijzen. Geen idee waarom maar nu snap ik het, ik wijs hier precies Wineglass Bay aan haha.

Na een lange rit terug heb ik snel in het hostel gegeten en werd ik opgehaald voor de volgende tour. Op een strand ergens in het noorden waar de pinguïns na zonsondergang aan land komen om hun baby’s te voeden. Hoe ongelooflijk schattig was dat. Met een klein groepje van ongeveer 30 personen werden we eerst verdeeld over de rotsen waar de pinguïns uit het water zouden komen.

Langzaam maar zeker waggelden de pinguïns in kleine groepjes de rotsen op. Dit is de kleinste soort die er bestaat en ze zijn maximaal 30cm groot en wegen ongeveer een kilo. Ze kunnen niet tegen wit licht maar van oranje lampen hebben ze geen last en zo konden wij ze toch zien. Na een tijdje gaan ze van de rotsen over naar het strand terug naar hun burrows waar de baby’s de hele dag hebben gewacht.

Wij mochten in kleine groepjes ook het strand op lopen en de pinguïns liepen gewoon om je heen. Echt zoveel schattigheid niet normaal. De baby’s zijn helemaal fluffy en hoe ouder ze worden des te meer die zachte vacht weg gaat. Dit gaat van de staart steeds verder omhoog. De oudste baby’s hebben dus alleen nog een soort hanenkam, echt te grappig. Op de terugweg hebben we helaas een padimelon (kangaroo soort) overreden, echt vreselijk maar helaas dagelijkse kost hier.

Vandaag vlieg ik naar Brisbane en daar heb ik een aantal nachten een eigen kamer. Een heerlijk vooruitzicht moet ik toegeven. Ik zit nu in een prachtig stadspark met heerlijke verse aardbeien (een van de weinige goedkope dingen hier), naar een paar aapjes te kijken. Ze zullen vast ook naar mij kijken want ik zie er momenteel uit als een soort mislukte dalmatiër. Bruin – want ik pak elk zonnestraaltje mee – en helemaal onder de rode stippen (blijkbaar ben ik een gebakje voor muggen). Voor de mensen die zich zorgen hebben gemaakt omdat ik (bijna) niet op whatsapp of mail reageer: ik merk dat ik beter in het hier en nu ben zonder continue contact met thuis. Blijf vooral berichtjes sturen maar geen paniek dus als ik soms pas na een paar dagen reageer. Ik geniet met volle teugen maar dat lukt niet als ik met mijn hoofd in Nederland zit. Dus geen zorgen, het is hier fantastisch, ik voel me goed en de mindere momenten zijn telkens zo weer voorbij 😊.

Deze schatjes kom je hier ook gewoon tegen. Zo leuk!

Safe travels,

Denise