Australian Open

De mensen die mij al wat langer kennen weten dat ik mijn halve leven lang heb getennist. Het was mijn grote passie, jarenlang. Je kon mij bijna elke dag op de tennisbaan vinden, maar helaas gooide een blessure roet in het eten. Toen we naar New York gingen was het ook meteen duidelijk welke periode we zouden gaan, wanneer de US Open zou zijn. Toen we naar Australië gingen was dat ook meteen duidelijk wanneer, tijdens de Australian Open. Nu zijn we al weer een aantal jaar verder en las ik op de Dutchies in Australia Facebook pagina een oproep. Ze zochten mensen om te werken op de Australian Open (vanaf nu AO, want anders moet ik zoveel typen). Ik twijfelde geen moment en stuurde mijn sollicitatie op. Tot mijn grote vreugde werd ik uitgenodigd voor een (online, want Corona) gesprek. Tot mijn verbazing zaten er vier sollicitanten in het gesprek en drie interviewers. Daarna nog een gesprek een-op-een. Oke dit is serieus. Gelukkig kwam ik de gesprekken goed door en werd ik aangenomen. Ik kon mijn geluk niet op. Nu nog even vrij vragen op de farm en mijn “vakantie” kon beginnen.

Er was van te voren een hoop onzekerheid of het wel door zou gaan. Alle spelers moesten weken van te voren arriveren en elke dag een corona test doen. Ook moesten ze minimaal twee weken in quarantaine. Helaas ging dat niet over rozen en werden er continue mensen positief getest. Sommige spelers moesten nog veel langer in hun hotel kamer blijven zonder enige vorm van training. Ook was het hele land in rep en roer. Er zijn nog 30.000 Australiërs die in het buitenland vast zitten. Die willen allemaal naar huis maar moeten wachten op een plekje in de hotels voor quarantaine. Die plekken werden vervolgens wekenlang ingenomen door de tennis spelers. Je begrijpt, een hoop boosheid. Gelukkig ging het allemaal toch door en was de moeite niet voor niks. En wat een mazzel, ik was ingedeeld in één van de spelerscafé’s. Wat een gevoel als je voor het eerst het pand in loopt, met je speciale pas, langs alle security, omdat je backstage mag werken.

De eerste keer dat ik een glimp van het stadion opving, John Cain Arena, kon ik het niet laten om stiekem snel een foto te maken. Hoewel we verder geen foto’s mochten maken, geen spelers mochten aanspreken, geen handtekeningen en andere fan gebaseerde vragen. We moesten gewoon ons meest vriendelijke gezicht opzetten en doen alsof we geen idee hebben wie ze zijn. Vriendelijk kijken is overigens vrij lastig als je de hele dag een mondkapje op hebt. Je lacht er wel bij, maar mensen zien er natuurlijk helemaal niks van.

Hoewel ik helemaal geen ochtendmens ben, genoot ik elke ochtend als ik weer aan kwam bij het prachtige AO park. Elke dag nieuwe spelers ontmoeten en ze van je lijstje afstrepen. Tot we ineens op vrijdag het bericht kregen dat we in lockdown zouden gaan. In lichte (of eerlijk gezegd, grote) paniek bedacht ik me wat mijn plan zou worden. Terug naar huis en of blijven en afwachten. Tegen de avond werd duidelijk dat de AO door zou gaan zonder publiek. En iedereen die nodig was om het draaiende te houden zou ook gewoon moeten werken. Daar hoorde ik dus ook bij. Dat waren vijf hele vreemde dagen. Gelukkig draaide ik lange diensten van 10 uur dus merkte ik niet al te veel van de lockdown. Behalve natuurlijk een bizar uitgestorven Melbourne.

Bizar genoeg was de lockdown na vijf dagen over en ging alles weer door zoals voorheen. Het publiek mocht gewoon weer komen kijken en ik kreeg zelfs gratis kaarten van een bezoeker van het café. Wat een mazzel had ik, de halve finale kijken, in de Rod Laver Arena, met mijn favoriete speler Djokovic in de hoofdrol. Daarna volgde er nog drie dagen werk. Ons kleine spelerscafé was gesloten maar het grote spelerscafé was nog open en ik mocht daar werken. Aangezien het finale weekend was aangebroken waren er natuurlijk nog maar weinig spelers over en dus was het erg rustig. Dat was jammer. De vermoeidheid slaat dan toe en als je dan weinig te doen hebt duren de dagen lang. Gelukkig zag ik af en toe nog wat grote namen voorbij komen en elke keer ging mijn tennis hart dan toch weer wat sneller slaan. Met als ultiem hoogtepunt toch wel Djokovic, die helaas niks bestelde maar wel gezellig aanwezig was. En Halep, van wie ik enorme fan ben en die uitgerekend bij mij een hele bestelling kwam doen. Daarnaast een aantal andere grote namen die elke dag langskwamen en waarvan ik als goede barista (ja die skill heb ik ook nog even geleerd hier) hun koffie bestelling precies uit mijn hoofd wist. Al met al ondanks de lockdown nog steeds een ervaring om nooit te vergeten. Wie weet ga ik volgend jaar weer.

Liefs,

Denise