Finke desert race

Voor wie het nog niet wist, Johnny’s grote passie is desert races. Hij is navigator en recentelijk heeft hij een flinke promotie gemaakt van een buggy naar een trofee truck. Een droom die voor hem uitkwam. Finke is de grootste desert race van Australië en na maanden voorbereiding was het twee weken geleden zover. Eerst moest hij ruim 3000km rijden richting Alice Springs omdat ze zijn Ute daar nodig hadden. Na drie dagen rijden kon het avontuur beginnen. Elke dag stukken van het circuit rijden, want zijn taak is het helemaal uit zijn hoofd leren zodat hij de bestuurder kan vertellen waar ze heen moeten (met een top snelheid 220km/u). Het circuit is 238km lang, op dag één van de race heen, overnachten in Finke en dan op dag twee 238km terug naar Alice Springs. Tenminste dat was het plan…

Na een week circuit verkennen (of zoals ze dat noemen: pre running), had ik ook vrij van werk en vloog ik naar Alice Springs. Dat ging overigens niet zonder slag of stoot. Ik zou vrijdag ochtend eerst naar Melbourne vliegen en daar overstappen om naar Alice Springs te vliegen. Tot ik donderdag eind van de middag een sms kreeg dat mijn vlucht naar Melbourne was geannuleerd. Maar mijn vlucht vanuit Melbourne naar Alice Springs ging wel door. Na een uur in de chat met de luchtvaartmaatschappij was de enige optie om diezelfde avond op het vliegtuig te stappen en te overnachten in Melbourne. Klein probleempje, Melbourne ligt in Victoria en die staat was weer in lockdown vanwege Corona. Dus ik mocht het vliegveld niet af. Uiteindelijk toestemming gekregen van de overheid om in het vliegveld hotel te slapen als ik mijn kamer niet af zou gaan. Nu nog het laatste probleem tackelen, op tijd op het vliegveld aankomen. Ik was nog op werk, moest nog wat spullen pakken en het was spitsuur. Uiteindelijk een klein sprintje getrokken en net op tijd het vliegtuig in na het horen van de gevreesde “this is the last call”.

Aangekomen in de woestijn werd ik opgehaald door Johnny en moesten we meteen door naar scruteneering. Het checken van de auto en de spullen (helm, pak etc.). Daarna werden alle auto’s tentoon gesteld voor de duizenden bezoekers. Zodra de zon onderging was het ijskoud, typisch woestijn weer. Heerlijk zonnig en 25 graden overdag en ‘s nachts kan het vriezen. Eenmaal terug snel de tent uitvouwen en met een heleboel lagen kleding en extra dekens in de tent slapen.

De volgende dag was het al vroeg tijd voor de kwalificatie, of zoals ze dat noemen: prologue. De wekker ging om 5 uur en na nog meer checks en officiële ditjes en datjes gingen de mannen om 11:58 van start voor een ronde van 10km. Ik stond op de 8km Mark klaar met mijn camera voor wat goede actie foto’s. Toen ze om 11:10 nog steeds niet voorbij waren gekomen begon ik me zorgen te maken. Als ze namelijk een goede tijd neer zouden zetten zou de 10km ongeveer in 5 minuten klaar moeten zijn. Een kwartier later kregen we eindelijk het verlossende telefoontje, ze waren na 2km tegen een boom gecrasht met 150km/u en gelukkig waren ze helemaal oké. De auto daarentegen was dat niet. Het was einde oefening nog voor ze aan de race konden beginnen.

De linker wiel arm was helemaal verbogen op meerdere punten (en de vering was compleet afgebroken. Aangezien deze truck in Amerika gemaakt is, kun je niet even zomaar aan nieuwe onderdelen komen en dat was dus dat.

De volgende ochtend zijn we nog wel een stuk van de race gaan kijken. Man wat gaat dat hard en wat bizar dat je gewoon zo dicht langs het circuit kan staan zonder enige barrière. Helaas werd de grootste nachtmerrie de volgende dag waarheid toen een trofee truck van het circuit raakte en dwars door de menigte ging na een jump. Wonder boven wonder maar één dode, maar alsnog een verschrikkelijk drama. De race is per direct afgelast. De nummer één was inmiddels al wel over de finish dus er is wel een winnaar. Naast onze truck is er nog één andere truck uit Amerika en juist deze heeft de race gewonnen. Je zou zeggen er waren kansen, dus volgend jaar hopelijk beter.

Daarna restte ons alleen nog de ruim 3000km lange tocht in de auto terug naar de Gold Coast. Man wat een onderneming. Ongeveer 2700km door de outback met niks te zien behalve woestijn en een verdwaalde kameel, uil, havik, adelaar en kangaroo.

Het was me een behoorlijke reis, met ups en downs. Maar het was wel weer een avontuur.

Safe travels,

Denise.

2 antwoorden
  1. Trees Scheerder
    Trees Scheerder zegt:

    Hallo Denise en Johny,
    Wat een verhaal weer en wat een tocht. Er zitten dus behoorlijk wat risico,s aan vast. Goed dat ik het niet geweten heb. Wel teleurstellend voor Johny dat zijn wagen tegen de boom ging. Wat een geluk dat hijzelf niets mankeert.Dat was dus het volgende avontuur dat je meemaakte, je kunt je memoires wel gaan opschrijven. Niet te geloven.
    Vanmorgen was ik bij Hetty, die is jarig vandaag. Ben nu de krant aan het lezen en ga vanavond zingen . Hier alles goed, en de maatregelen worden steeds versoepeld. We gaan de goede kant op.
    Veel liefs en bedankt voor je blog. Xxxxxxxxxoma

    Beantwoorden
  2. Alice Scheerder
    Alice Scheerder zegt:

    lieve schat, veel km voor weinig wedstrijd ervaring heel jammer allemaal maar gelukkig ongedeerd en veilig weer thuis allebei. nou ja thuis in the gold coast 😉. Volgend jaar en nieuwe kans of zijn jullie dan inmiddels in Nederland?
    Een dode in het publiek niet verwonderlijk als ze zo dichtbij staan. Verschrikkelijk gevaarlijk.
    love you

    xx

    Beantwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Laat een antwoord achter aan Trees Scheerder Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *