Overstromingen

Wat is er aan de hand. Ik kan het zelf ook nauwelijks bevatten. We hebben de afgelopen maanden heel veel regen gehad. Een jaar met veel regen, la Niña zoals ze dat hier noemen. Waar ik woon zijn drie rivieren en die stijgen uiteraard zodra het veel regent. Ook zijn er een aantal meren die, als ze vol zijn, leeglopen in de rivieren. De afgelopen weken werd het water dagelijks hoger. We gingen nog vaak wandelen bij ons achter, daar kruisen twee rivieren elkaar. Eind september konden we ineens niet meer verder dan ongeveer 200m omdat de rivier inmiddels de weg had overstroomd. Toen had ik nog geen idee wat ons te wachten stond.

Een paar dagen gingen voorbij en ineens zagen we ook het water steeds meer naar de achtertuin komen. Op dat moment overstroomde het naastgelegen dorp, Rochester. Niet normaal wat daar gebeurde. Honderden huizen stonden onder water. Ik doe al een tijd de administratie voor een bouwbedrijf in dat dorp en zelfs de twee splinternieuwe huizen stonden onder water. Deze hebben we nog extra hoog moeten bouwen in verband met overstromingsgevaar. Maar dat het water zo hoog zou komen had niemand voorspeld. De vrijdag dat zij zijn overstroomd was onze achtertuin nog droog. De weg was inmiddels in zijn geheel onder gelopen, maar het leek nog niet zo ernstig.

Maar het water zat eraan te komen. Vrijdag na werk en zaterdag de hele dag ben ik gaan helpen met zandzakken vullen, verslepen, plaatsen, noem het maar op. Je helpt waar je kan en het was prachtig om te zien hoe iedereen samen te werk gaat. Zaterdag avond ben ik zelfs nog gaan oppassen, zodat de ouders van één van de families waarvoor ik werk even lekker uit eten konden.

Zondag ochtend rond 6 uur werd ik gebeld door Sheila, of het goed met me gaat? Nogal in de war vraag ik aan haar, ja hoezo? Nou ik hoor dat Warren Street vannacht om 4 uur is overstroomd en afgesloten. Die nacht ben ik regelmatig gaan kijken naar de achtertuin, hoever staat het water, gaat alles nog goed. Dat ging goed, ja de achtertuin liep steeds verder vol, maar we hebben gelukkig een grote tuin. Ik wist dus niet wat ik hoorde toen bleek dat aan de andere kant de weg was vol gelopen. We zijn als een speer uit bed gegaan en gaan kijken wat de situatie was. Ik wist niet wat ik zag. Wat ooit een weg was, was nu een rivier.

Overal waar we keken was water. Keihard stromend water. Eerlijk toegegeven kwam dat even niet zo goed binnen. Het idee dat we nu vast zaten op een eiland, dat trok ik even niet. Waar was de waarschuwing om te evacueren. Die zouden we krijgen maar hebben we niet gehad. Het water kwam zo snel, hoog en toch blijkbaar onverwacht. Die dag hebben we meer buren ontmoet dan in de jaren dat we hier wonen. Zo ongeveer 40 huishoudens zitten vast op dit eiland. Wij zijn het hoogste punt in Echuca omdat we vlak bij de begraafplaats wonen. Denk maar zo, in Rochester is de begraafplaats overstroomd. De kisten dreven letterlijk door het water.

Na een paar dagen zakte het water iets en konden we met onze Ute weer door het water rijden. Probeer dit dus niet met een gewone auto, zoals iemand anders in het dorp. Want die auto drijft gewoon weg, motor opgeblazen en kan je niks meer mee. Toen we weer van het eiland af konden hebben we voor alle eilanders boodschappen gedaan. Een hoop mensen hebben geen Ute dus konden er niet af. Ook zijn we weer gaan helpen met zandzakken vullen, slepen, tillen, plaatsen etc. Man wat een werk, maar het geeft ook voldoening. Ookal moet ik zeggen dat het dorp er maar vreemd uit zag. Alles dicht, overal zandzakken en een heel verlaten gevoel. Veel mensen zijn geëvacueerd en helaas ook veel mensen hebben hun huis verloren.

Na een paar dagen werden we ’s morgens wakker, klaar om weer te gaan helpen en tot onze verbazing was het water weer gestegen. Zo veel dat onze auto er weer niet doorheen kon. We hadden toen nog geen idee dat het water nog dagen zou blijven stijgen. Niemand leek te kunnen voorspellen wat er ging gebeuren. Het water bleef maar hoger komen en ook kregen we nog eens heel veel regen. Uiteindelijk is men na 10 dagen gestopt met zandzakken plaatsen. Uiteindelijk heb je genoeg gedaan en dan is het afwachten. Elke dag de metingen volgen, of beter gezegd elk uur. Kijken naar de tuin, naar de weg. Hoe ziet het eruit en wat gaat er gebeuren. De supermarkten gingen maar een paar uur per dag open en hadden sommige dagen bijna niks liggen. Alle wegen waren overstroomd dus het was haast onmogelijk om voorraad binnen te krijgen. Ik kan nu nog steeds nauwelijks bevatten wat er allemaal is gebeurd. Het water is inmiddels eindelijk over de hoogste piek heen. Ik ben dagenlang met een Stand Up Paddle board over het water gegaan, om toch nog af en toe te kunnen werken of sporten. Bedrijven gaan mondjesmaat weer open. Iedereen heeft behoefte aan een momentje “normaal”, maar ook moeten we allemaal ergens nog een inkomen verdienen. Het gaat nog weken duren voor het water genoeg is gezakt. Ter illustratie een foto van vlak achter ons huis, waar normaal een weg is en hoog in de boom een vogelhuisje hangt. Zo hoog staat het water.

Dan hebben we ook nog tussendoor 4 konijntjes gered, 1 heeft het helaas niet overleefd. We hebben een dixie omdat de riolering niet werkt, we drinken water uit flessen omdat wat er uit de kraan komt soms groen is, we mogen niet wassen (again de riolering doet het niet), soms valt de stroom uit en we moeten dus waarschijnlijk nog weken door/over het water om aan de andere kant te komen. Gelukkig heeft iemand met een vrachtwagen en aanhanger onze auto’s naar de andere kant van het water gebracht, dus we kunnen vanaf daar nu ergens heen. In het begin moesten we mensen vragen ons rond te rijden als we “aan de overkant” waren. Gelukkig hebben we een aantal buren die een bootje hebben dus soms kan ik mee liften. Ook heeft iemand van de week al onze prullenbakken naar de overkant gebracht en hebben ze die geleegd.

Het zijn allemaal kleine dingen, die momenteel opstapelen en het leven niet bepaald gemakkelijk en comfortabel maken. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de stank, wauw. En alle dieren die helemaal verdwaald zijn. We hebben bij toeval 4 konijntjes kunnen redden, waarvan er één alsnog een uur later overleed. Kangoeroes zijn allemaal in de war, kamelen lopen door het water en helaas zijn er overal slangen. Gelukkig ben ik zelf nog geen slang tegen gekomen. Wel zit het hele huis vol kruipende beestjes en de muggen vliegen met ons weg. Maar om positief af te sluiten, ons huis is droog gebleven, dat is dan weer een geluk. We zijn voorlopig nog niet zeker of dit het laatste was, het regent nog veel dus we hopen dat het ergste voorbij is en langzaam de lente kan beginnen want die laat behoorlijk op zich wachten.

Stay safe,

Denise