Zout mijnen en Auschwitz

We beginnen onze reis met een tour door de zoutmijnen vlak bij Krakau. Ongeveer een kwartier in de taxi en we zijn er al. De ingang ligt midden tussen wat gebouwen en als je het niet weet zou je niet door hebben wat er onder de grond schuil gaat. De tour begint met een afdaling van 378 traptreden. Een gemiddelde verdieping heeft 15 treden dus reken maar uit… We komen in het eerste gedeelte van de mijn op 64 meter diepte. Alles wat je ziet is van zout. De muren, de vloeren en de plafonds. De concentratie zout in de mijn is 96% tot 99%. We worden uitgenodigd door de gids om een “likje” te nemen om het te proeven. Het zout zou alle bacteriën doden dus het kan geen kwaad zegt ze. Ik voel me toch niet geroepen om dit te doen… We lopen verder de mijn in door de gangen die worden ondersteund door grote boomstammen. Verderop komen we in een immens grote hal. Het is 35 meter hoog en in het verleden kon je er bungeejumpen. Je kan er allerlei souvenirs kopen, allemaal gemaakt van zout. Als we nog verder lopen komen we bij het pronkstuk van de mijn. Een gigantische hal met hoge plafonds met kroonluchters en verhalen van het nieuwe testament uitgehakt in het zout.

Vooraan deze ruimte staat een groot altaar. Ze hebben er bijna 56 jaar over gedaan om dit allemaal te maken.

Dag twee staat in het teken van Auschwitz en we moeten al om 06:45 uur met de taxi. Na ongeveer een uur rijden komen we bij Auschwitz I aan. Na een security check lopen we het kamp binnen onder de o zo bekende tekst door, arbeit macht frei.

Wat een verschrikking is dit, de rillingen bekruipen mij direct en die zijn niet van de kou. Gigantische barakken en vier rijen prikkeldraad, stroomdraad of muren scheiden dit kamp van de buitenwereld. Ontsnappen lijkt onmogenlijk. En toch leren we dat er nog best wat mensen zijn ontsnapt. Veelal later weer opgepakt en vreselijk gemarteld. Als ze niet gepakt werden, dan werd de familie opgepakt en gemarteld net zolang tot de ontsnapte “gevangene” zich alsnog kwam melden.

In de verschillende barakken zijn exposities met verhalen van nabestaanden, overlevenden en ook een aantal verhalen van SS-ers. Daarnaast zijn een aantal barakken te zien in de staat zoals deze ook werden gebruikt. Opslag met duizenden schoenen, spullen en een paar ton haar. Deze spullen zijn na de bevrijding achter gebleven en het is niet te beschrijven wat dit beeld met je doet. In de ruimte waar de zwakken een dodelijke injectie kregen ruik je nog de lucht. Er is een dodenmuur waar de opgepakte politiemensen werden neergeschoten. Die is vlak naast de gevangenis waar de eerste proeven met vergassing werden gedaan. Er zijn daar ook cellenblokken die zijn zo klein dat je er alleen maar in kan staan, als een soort rechtopstaande doodskist. Voor straf moesten gevangenen daar 3 tot 21 dagen ’s nachts blijven en overdag werken. Vele stierven van uitputting, kou en honger.

De sanitaire voorzieningen waren vreselijk, honderden mensen op een paar toiletjes. Met gevolg dat mensen geen “beurt” kregen om te gaan en uiteindelijk in de barakken hun behoeftes moesten doen. Hierdoor werden mensen vaak ziek door de slechte hygiëne. Daarnaast sliepen mensen met twee of drie per “verdieping” in een stapelbed.

We komen weer buiten en staan bij de bel die ’s morgens de telling inluid. Iedereen moet buiten staan zodat er kan worden gecontroleerd of er niemand is ontsnapt. Deze tellingen duurden vaak uren – twaalf uur of meer waren geen uitzondering – en de gevangenen moesten in weer en wind al die tijd buiten staan. Vaak bezweken er tijdens de telling ook weer mensen door de vreselijke omstandigheden. Ook werden er op dat moment mensen publiekelijk gemarteld of vermoord om indruk te maken op de andere gevangenen.

We eindigen de tour in een gaskamer en crematorium. De enige die er nog staan. Een vreselijk gevoel bekruipt me. Honderden mensen hebben hier het leven gelaten en zijn daarna verbrand op de grote hoop. Hoe kan het dat er zulke mensen bestaan, die anderen zulke dingen aan doen.

We komen aan bij Auschwitz II – Birkenau. Het vernietigingskamp. Bij aankomst worden de mannen gescheiden van de vrouwen en kinderen. Ze moeten zich uitkleden en hun bezittingen afgeven. De meeste worden geschoren maar dit gebeurde ook vaak nog na de vergassing. Het grootste deel van kinderen worden direct vergast, ze kunnen deze tenslotte niet gebruiken. Een enkeling blijft leven, maar deze kinderen worden gebruikt voor medische experimenten. Van de mannen en vrouwen mogen alleen de sterken blijven leven, die gaan naar Auschwitz I om te werken. De zwakken gaan direct richting de gaskamers. Soms moesten ze een aantal dagen wachten in één van de honderden barakken.

Helemaal achter in het kamp zijn de ruïnes van de vele gaskamers. De Duitsers hebben deze vlak voor de bevrijding proberen te vernietigen om zo het bewijs van hun gruwelijke daden te verdoezelen.

Deze indrukwekkende dag eindigd hier. Auschwitz II – Birkenau is inmens groot en de gruwelen die zich in beide kampen hebben voltrokken zijn haast niet voor te stellen. Wat mensen bezielt om dat een ander aan te doen, daar krijg je echt de rillingen van. Ik heb er geen woorden voor.

Liefs,

Denise.

8 antwoorden
  1. Jackie Hoogduin
    Jackie Hoogduin zegt:

    Wauw wijfie wat zal dat heftig zijn geweest heel mooi verwoord wat je daar hebt gezien. Maar voor ons niet te bevatten als je er niet bent geweest. 😘😘

    Beantwoorden
  2. Oma Scholtes.
    Oma Scholtes. zegt:

    Lieverd,mooi en goed verwoord reisverslag, bij het lezen al een brok in mijn keel vreselijk.
    Wij ouderen hebben het al vaak gehoord en foto’s gezien, maar nu je eigen kleinkinderen ook Jeroen
    daar zijn geweest,en gezien hebben over geschreven en
    zo onder de indruk en verdrietig van worden, drinkt het weer opnieuw tot je door ,wat voor een verschrikkingen
    die onschuldige mensen hebben moeten doorstaan en zo velen het leven is ontnomen heel erg triest.
    Dat er mensen zijn die anderen zo iets aan kunnen doen,moeten wel een hele zieke geest en totaal geen gevoel hebben.
    Er zijn geen woorden voor en niet te bevatten voor ons. Gelukkig dat en na 72 jaar nog herdenkingen zijn en
    aandacht aan geschonken. Daarom mag het nooit vergeten worden.

    Beantwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Laat een antwoord achter aan Denise Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *