Finke 2022

Het is een tijdje stil geweest, er was weinig te doen. Maar het leven komt langzaam weer op gang, ook hier in Australië. Het beste nieuws is toch wel dat ik vier weken naar huis ben geweest. Zoveel emoties, blijdschap en vooral, ik ben weer opgeladen. Dat merkte ik ook tijdens de eerste trip nu na mijn reis naar huis. Het was weer tijd voor Finke. Johnny ging een week eerder al met (de gehuurde) caravan op weg naar Alice Springs. Een rit van 2.200km in twee dagen. Daar ging hij vast een aantal keer pre-running doen, dan rijden ze de racetrack om te zien wat ze te wachten staat. De eerste dag hadden ze een lekke band, de tweede dag nog een lekke band en toen waren de reserves op. De derde dag met een geleende band toch nog op verkenning kunnen gaan. Om even een beeld te schetsen, 226km heen en ook weer terug. Tel dat ook maar weer op bij alle kilometers. De verkenningstochten doen ze niet in een truck (waarin ze racen) maar in een can-am.

De dagen daarna is het sleutelen aan de truck en natuurlijk met smart wachten tot ik eindelijk naar Alice Springs zou vliegen. Op de dag van aankomst is er van alles te doen in Alice Springs. Zo zijn er stunt shows met motorbikes, die ik helaas heb gemist. Wij waren lekker uit eten en in de veronderstelling dat er twee rondes waren. Helaas was dat niet het geval en dus hebben we de stunts gemist.

Vrijdag moeten alle auto’s gekeurd worden door de wedstrijdleiding. Scruteneering noemen ze dat. Kijken of je brandblussers het wel doen (Johnny heeft al eens in brand gestaan dus niet overbodig), kijken of je first-aid kit in orde is (om van alle ongelukken die Johnny heeft meegemaakt maar te zwijgen), je moet iets hebben om de auto mee weg te slepen, veiligheid stickers op de auto en de outfit van de bestuurder en navigator moeten aan bepaalde veiligheidseisen voldoen.

Daarna blijven alle trucks, can-ams, pro-lites en andere auto’s die ik amper uit elkaar kan houden, staan op de start finish lijn. Deze avond is er muziek, food trucks en publiek die alle auto’s komen bekijken. Ook worden er interviews gehouden en ook Johnny en bestuurder (Mick) werden geïnterviewd. Er zijn momenteel maar twee van deze Tesco (uit Amerika) trucks in Australië, uiteraard zijn er een hoop andere gelijke trucks die mee doen.

Zoals te zien in het ’s avonds vroeg donker en ijskoud. Dat is het leven in de woestijn. Gelukkig was het overdag rond de 21 graden en dat is fijn want het is hier winter. Ik heb heerlijk genoten van het zonnetje, tussen alle spanning door. Want zaterdag was het dan eindelijk tijd voor een belangrijk moment van de race. Prologue (qualificatie) is een ronde van ongeveer 8km. De auto’s (en motorbikes) starten met een minuut tijd ertussen en rijden zo snel mogelijk een ronde. De tijd bepaalt je start positie op de eerste race dag. Prologue ging niet vlekkeloos, maar vergeleken vorig jaar toen ze daar tegen een boom crashten, was het beter. Positie 38 van 150 auto’s. En dus op voor een goede, korte nacht slaap. De truck gaat telkens mee van de start/finish naar het caravan park.

Om 5 uur ging de wekker, leuk hoor dat racen. Waarna ik Johnny heb afgezet bij de start en ik zelf in onze ute naar Finke ben gereden. Finke ligt midden in de woestijn en is ongeveer 226km verderop. Dit is waar ze de eerste dag naar toe racen. Er wonen ongeveer 200 mensen. Er gaan ongeveer 150 auto’s met bestuurder, navigatie en crew heen, plus ook nog eens ongeveer 700 motorbikes met crew. Dit is de drukste dag van het jaar voor deze bevolking. Verder is er niks in Finke, geen water, elektriciteit, winkels, wat dan ook. Dus je slaapt in een swag (een soort slaapzak met tentdoek) of zoals wij in de rooftop tent die bovenop onze ute geïnstalleerd is. Ongeveer halverwege ben ik gestopt, zodat als ze pech hebben ik zou kunnen assisteren (bob de bouwer met haar gereedschapskistje ging het wel even fixen). Maar gelukkig zag ik ze met hoge snelheid voorbij razen en toen was het een kwestie van de achtervolging inzetten.

Bij elk checkpoint ben ik gestopt om te zien of ze nog steeds aan het racen waren. En ja hoor, ze hebben het helemaal tot in Finke geschopt. De verste sprong bij de finish lijn werd ook nog even door ze genoteerd en ik kon weer opgelucht ademhalen.

Dit is niet de foto van de verste sprong, want bij aankomst in Finke was niet de hele auto mee gekomen. De motorkap heeft het niet gehaald en ook aan de achterkant was een zijkant weg. De motorkap heeft een paar klappen gehad, onder andere aan aanrijding met een can-am en een flinke sprong die met de neus werd geland. De zijkant heeft een flinke knuffel met een boom gehad en die boom bleek net wat sterker dan de auto.

Dit is de sprong bij de finish, van de goede kant genomen. De zijkant voor de kijkers links zit er in ieder geval nog op. In de woestijn was het vooral zaak om op een of andere manier weer licht op de voorkant te monteren (ook gesneuveld) en te zorgen dat de auto verder in orde was. Ook niet onbelangrijk om een vuurtje te stoken zodat je het niet te koud hebt als de zon onder gaat. Maar goed je maakt het toch niet laat want de wekker gaat, je raad het al, om 5 uur ’s morgens.

Even ter illustratie van hoe fijn het is om in de woestijn te kamperen. Ja dit is ijs op het tentdoek. Het was zo koud! Maar goed tent opvouwen en snel weer in de auto want deze keer ging ik niet halverwege wachten maar was het doel om zo snel mogelijk terug naar de (start) finish lijn te gaan om ze te kunnen zien finishen, hopelijk. Onderweg nog wat wilde beesten ontweken, ze leven allemaal nog. Genoten van de laatste zonsopgang in de woestijn voorlopig, want wat is het daar mooi.

Ruim op tijd kwam ik bij de finish lijn aan en begon het grote wachten. Alle auto’s hebben een GPS waardoor je ze in de gaten kan houden. Helaas werkt dit niet vlekkeloos omdat er nauwelijks ontvangst is. Zo dacht ik meerdere malen dat ze stil stonden en vervolgens ging de meter 20 minuten later ineens weer lopen. Met een hartslag van 158 zag ik ze uiteindelijk over de finish razen in de 13e positie. In twee dagen racen toch flink opgeklommen. Een super goed resultaat. Het kwam allemaal niet zonder slag of stoot hoorde ik later. Een kleine aanrijding met een pro-lite kon niet ontweken worden en ook een paar bomen hebben de tocht niet overleefd. Gelukkig hebben de mannen verder geen schade. Behalve Mick, die moest de laatste 80km zonder visor op zijn helm rijden. Normaal hebben ze een speciale helm die helemaal dicht is met een slang voor zuurstof. Dit omdat er zoveel zand is in de woestijn dat je anders niet normaal kan zien of ademen. Mick zag er dan ook niet bepaald gezond uit, maar gelukkig was hij een dag later alweer hersteld.

Dat kan ik van de auto niet zeggen. Behoorlijk gehavend en met een lekke band net voor de finish. Maar al met al een behoorlijke verbetering ten opzichte van vorig jaar. Ik kan vanaf nu weer rustig slapen. We hebben die avond nog gezellig prijsuitreiking gehad met een hapje en een (paar) drankje(s). En de volgende dag was het tijd voor onze rit terug naar de bewoonde wereld en de kou in Echuca.

Een rit door een territory (Northern Territory, waar we begonnen) en drie staten (South Australia, New South Wales en Victoria waar we wonen). In twee dagen weer 2.200km rijden is vermoeiend, maar het was echt prachtig.

Hier merkte ik weer hoe heimwee echt een sluipmoordenaar is. Dat ik vorig jaar totaal niet meer echt kon genieten. Het enige wat ik wilde is naar huis, al mijn geliefden knuffelen. Nu ik weer opgeladen ben genoot ik van elk moment. De zonsopgang, de zonsondergang, alle beesten die proberen net voor je auto de weg over te steken, de prachtige uitzichten, de eindeloze woestijn, de regenbogen, al het groen, kortom al het prachtigs waarvoor ik ooit hierheen kwam. Ik weet weer een beetje waarom. Enige minpunt, de brandstof. Wie had dacht gedacht, onze toch al niet zo zuinige ute + caravan = 1 op 6 rijden. Met de huidige brandstofprijzen, reken maar uit. Doneren mag haha!

Liefs,

Denise

2 antwoorden
  1. Oma Scheerder
    Oma Scheerder zegt:

    Wat een prachtig verslag van de race. Een hele andere wereld, en niet zonder spanning en gevaar maar het is goed gegaan en jullie hebben genoten. Bedankt voor de blog. Liefs oma xxxxxx

    Beantwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *