Wellington en Taupo

Op weg van de ferry naar het centrum van Wellington ontmoette ik twee Duitsers – waarom klinkt dat semi negatief – en samen met hun ben ik naar de pub gegaan. Ons biertje werd betaald door een vriendelijke Kiwi (Nieuw Zeelander dus, niet het fruit). Die net zoals in de film een knikje met zijn hoofd deed, een zwaai met zijn pasje en “put it on my tab”.

Daarna gaf de beste man nog een rondje. Hij heeft kinderen van onze leeftijd zei hij, die reizen ook met een backpack (en een budget) dus hij vond ons zo leuk binnen komen wandelen met alle spullen. Daarna bestelde hij ook nog een grote bak friet, want hij wilde niet dat we dronken zouden worden haha. Maar goed ook want het tweede biertje had hij uitgekozen en was behoorlijk sterk en groot. Na een gezellige avond naar het hostel waar ik helaas nu toch echt weer eens wasdag moest houden. De volgende dag werd ik nogal beroerd wakker. Keelpijn, verkouden, slapjes. In mijn kamer was voor het eerst een andere Nederlandse en met haar en de Duitse jongen van de vorige avond ben ik naar het bekende Te Papa museum gegaan, het nationaal museum van Nieuw Zeeland.

Het eerste gedeelte ging voornamelijk over de geschiedenis en de Maori. Later was er een stuk over de eerste Wereldoorlog. Heel indrukwekkend. Helaas voelde ik me echt niet lekker en ik stond later op de dag ingeschreven voor crossfit. Wat een timing, in al die weken nog niet geweest en dan uitgerekend nu voel ik me niet goed. De vraag waarom ik nog niet naar crossfit ben geweest heb ik inmiddels redelijk vaak gehad. Snap ik, gezien het feit dat ik normaal gesproken – ietwat te – vaak ga. Ik heb een paar dagen voor ik wegging gekneusde ribben opgelopen, oeps. Ja ik weet dat ik teen niemand iets heb verteld, want dan maakt iedereen zich zorgen. Sorry daarvoor, maar het gaat inmiddels een heel stuk beter!

Na een middag slaapje toch maar naar de crossfit gegaan. Ik had tenslotte al betaald en geld weggooien – bij wijze van spreken – doe ik hier al genoeg. Het was fijn om weer even in een box te zijn. En man wat een hoog niveau daar! Na de crossfit ben ik weer naar bed gegaan want de volgende ochtend moest ik de bus van 07:30 uur hebben.

Helaas voelde ik me de volgende ochtend nog veel zieker. Ik heb de hele busreis geslapen en bij aankomst in Taupo ben ik ook meteen naar bed gegaan. Eind van de middag toch even eruit gegaan, om naar Huka falls te gaan. Dit wilde ik per se zien. Ik kon het niet opbrengen om te lopen dus heb een taxi besteld.

Het was echt prachtig maar ik moet eerlijk zeggen ik heb er kort naar gekeken en ben doorgelopen. Terug wel lopen, als test want ik zou eigenlijk de volgende dag een lange hike doen. Na een eeuwigheid kwam ik bij de Spa Hot Pools. Een snikhete waterval met daaronder de Pools waar iedereen in zit te chillen. Heel apart om ook nog even onder een warme waterval te staan, maar wel lekker om even bij te komen in de Pools. Terug in het hostel heb ik toch besloten de hike de volgende dag te doen. Dat is mijn enige kans en dit is dé hike van Nieuw Zeeland.

Wekker gezet om 04:10 uur voor een 19,4km hike, tot maximaal 1886m hoogte die ongeveer 8 uur duurt… De rit naar de hike duurde anderhalf uur en dankzij de vele busreizen hier heb ik geleerd te slapen in een bus. Daardoor voelde ik me al ietsje beter vanmorgen. De hike begon om 07:00 uur en de eerste 5km waren vrij vlak en in een uur klaar. Toen kwam de “devil’s staircase”. Een behoorlijk pittige klim. Door mijn verkoudheid was ik bij het vlakke stuk al half buiten adem dus op dit stuk leek ik echt een hyperventilerende pakezel.

Gelukkig hielpen de mooie uitzichten en de adrenaline me om door te lopen. Na 2,5 uur bereikte ik al het hoogste punt van de krater.

Dat lijkt leuk maar dat is pas 8 km en het ergste stuk kwam nog. De afdaling, man wat een verschrikking. Losliggend zand en stenen waar je gewoon glijdend vanaf gaat. Bij alle hikes hier zeggen ze dat je gewoon vooruit moet lopen en niet zijwaarts omdat je dan door je enkel kan gaan. Dat deed ik dus ook hier weer braaf. Maar nadat ik twee keer onderuit was gegaan vond ik het wel mooi geweest. Ik ben verder – zonder vallen – zijwaarts gegaan. Dit stuk stond op de kaart als een 15 minuten “easy descent”. Ik deed er zowat 45 minuten over haha, ik ken mezelf inmiddels een beetje. Ik dacht als ik te snel ga is dit het punt waarop ik nog even mijn been breek.

Deze verschrikkelijke afdaling werd beloond met prachtige meren in de – actieve – vulkaan krater. De stank was minder, maar die neem je op de koop toe. Schitterend hoe de rook uit de grond komt.

En de kleuren die de meren hebben, echt een goede beloning voor de zware klim.

Vanaf dit punt had je zoveel moois om je heen. Ik heb hier zo genoten. Ze zeggen dat je nooit achterom moet kijken, maar in dit geval toch even gespiekt naar de top waar ik zojuist op had gestaan en vooral de afdaling die ik daarna overwonnen had. Zo voelde het echt, gezien de moeilijkheidsgraad hiervan.

Daarna kwam er nog een mooi meer waar ik heb geluncht. En toen ben ik, met af en toe een korte pauze verder gegaan richting het einde. Vanaf hier is het nog één redelijke klim en daarna voornamelijk naar beneden. Aan het eind zie je de parkeerplaats al, je gaat alleen 7km via een zigzag route naar beneden.

Als je goed kijkt zie je overal stukken van de route. En bij het bordje 18km stond dat de komende 700m lawine gevaarlijk is, dus niet stoppen en stevig doorlopen. Ja natuurlijk joh ik ren wel eventjes na 18km in de benen.. Gelukkig niks aan de hand en bij het bordje 19km was ik heel heel blij. Natuurlijk nog even een mega happy foto gemaakt bij de finish line.

I did it!! Ik ben niet echt een hiker, pas sinds ik hier ben doe ik ineens allemaal hikes. Dus ik verbaasde mezelf hiermee en ben echt super blij. Daarna ben ik helaas wel helemaal ingestort, maar agh. Ik heb hier echt het gevoel, whatever they throw at me, bring it on, I can handle it! Dus no worries, maar ik hoop uiteraard dat ik snel beter ben. Een van de meiden in mijn kamer heeft me net een kopje muntthee op bed gebracht, heel lief. Het kostte een hoop energie, mijn benen voelen – in combinatie met de vreselijke crossfit spierpijn – als spaghetti, maar ondanks dat voel ik me onwijs blij en gelukkig. Het was zo’n fantastische hike, ik had het echt niet willen missen.

Safe travels,

Denise