Nieuw Caledonië

Dit eiland stond al lange tijd op mijn reislijstje. Ik heb het ooit voorbij zien komen bij 3 op reis. Ik moet zeggen dat ik niet eens precies meer wist wat er te doen was, vooral dat ik er graag heen wilde en dat het er een soort paradijs zou zijn. Daar zagen we bij aankomst niet meteen wat van. Ja het eiland was prachtig groen, maar toen we vanuit de bus naar het hotel keken. Zagen we vooral veel vervallen gebouwen, armoedige hutjes en overal weten ze aan het bouwen. De witte stranden waren niet zo wit als op de plaatjes en we mochten de zee niet in.

Waarom mochten we de zee niet in? Vanwege de haaien. Een aantal haaien aanvallen in de afgelopen weken waarvan de laatste dodelijk. Waarna de overheid alle stranden heeft gesloten. Toe we later vroegen waar die haai precies was, direct aan het strand van ons hotel. Waar het ook nog eens erg ondiep is. Inmiddels heeft de overheid opgeroepen tot het doden van zoveel mogelijk haaien. Ze hebben er één gedood met menselijke resten in zijn maag en alle anderen hadden geen menselijke resten. Zo zonde zo’n aanslag op de natuur.

De eerste dag zijn we meteen naar het toeristen informatie punt gegaan om te vragen wat we konden gaan doen. We konden naar het aquarium, met een treintje de stad door en naar een eiland. Dat was het. Nogal teleurgesteld in het beperkte aanbod, hebben we in ieder geval het eiland geboekt omdat je daar wel mocht zwemmen. €200 per persoon armer maar de volgende dag zaten we op de boot. Het was 45 minuten varen en toen kwamen we aan op een prachtig eiland, met vuurtoren en een klein winkeltje. 

Dit was ook het eiland wat ik bij 3 op reis had gezien. We zijn eerst een rondje over het strand om het eiland gelopen. Dat duurde welgeteld een  kwartier en toen hadden we het gehad. Dus snorkelmasker op en dan eindelijk het water in. Bij de tour zaten geen snorkel spullen en omdat het buiten het seizoen was konden we die ook nergens huren. Totaal onbehulpzaam weer. Gelukkig had ik er één bij me dus we konden in ieder geval afwissel het water in. Eerst zag ik mooi koraal, vissen en zeekomkommers. 

Net toen ik de beurt aan Johnny wilde geven riep de tourguide vanaf de steiger dat hij een schildpad zag. Als een gek erheen gezwommen en ja hoor. Schildpad. Ik zo blij als een kind, maar wist ik veel dat ik er nog veel meer ging zien. Toch werd ik van elke nieuwe schildpad net zo blij als van de eerste. Wel jammer dat er dan altijd mensen zijn die de schildpadden gaan aaien… 

Na een tijdje te hebben gesnorkeld was het tijd voor de lunch. Dat was echt fantastisch geregeld ik moet het ze nageven. En nadat we ons buik vol hadden gegeten en gedronken heeft het personeel nog een hele show opgevoerd. Prachtig dansen in allerlei verschillende kostuums en een band op de trommels.

Na de lunch zijn we de vuurtoren gaan beklimmen. Een hoop stappen later konden we genieten van het uitzicht. Het leek een beetje op foto’s die ik heb gezien van helicopter vluchten boven het Great Barrier Reef. Dat heb ik nog nooit gedaan maar dit lijkt er wel op. Prachtig uitzicht op het rif van bovenaf.

Eenmaal weer terug beneden zijn we even op het strand gaan relaxen. Al was dat van korte duur want ineens kwam er een slang voorbij. Die slagen zijn bij een beet direct dodelijk voor mensen, maar omdat ze relatief klein zijn vallen ze geen mensen aan tenzij je ze zelf aanvalt. Misschien de mensen die ook continu schildpadden willen knuffelen haha. 

Hierna was het tijd voor een rondje in de glazen bodem boot. Hoewel we daar vrij weinig aan vonden. We hadden dat allemaal al gezien maar dan door zelf in het water te zijn. En dus was het daarna tijd voor nog een klein rondje snorkelen en terug met de boot naar het hoofd eiland. Waarvandaan we de volgende dag vertrokken om van verblijf te veranderen. Op naar het Double Tree Hilton. Die hebben daar hun eigen kleine eiland en wij verbleven in een bungalow op het water. Een (waarschijnlijk) once in a lifetime moment. We mochten van de overheid het water daar niet in maar het hotel zei het mag op eigen risico. Met knikkende knietjes zijn we toen toch het water in gegaan. Was het slim? Ik weet het niet. Was het het waard, zeker wel.

Er was zoveel te zien. Allerlei vissen, zee egels, zee komkommers, grote clams, squid, garnaaltjes en natuurlijk weer schildpadden. Soms was je zelfs de ene schildpad onder water een het volgen om vervolgens bijna tegen een andere aan te zwemmen die net lucht aan het happen was. We kregen er geen genoeg van. We zagen ook steeds nieuwe soorten vissen als we het water weer in gingen.

Het heeft zoiets moois om wakker te worden op het water in de doodse stilte. En gewoon de hele dag wanneer je maar wilt even te kunnen gaan snorkelen. Ik moet eerlijk zeggen er was wel wat angst bij, zeker toen we op een middag het water uit werden geroepen vanwege een haai. Bleek vals alarm. Was gewoon een over ijverige security die iedereen weg stuurde en niet had begrepen dat het hotel het toestond.

Het snorkelen maakte een heleboel goed. Want voor de vriendelijkheid van de (Franse) mensen of de prijzen hoef je hier niet heen. Echt waar, de mensen zijn zo ongelooflijk bot en onbehulpzaam  daar schrik je van. Ze spreken ook nauwelijks een woord Engels, of doen alsof omdat ze er geen zin in hebben. En de prijzen zijn zo hoog dat je er bijna nog een hypotheek voor moet afsluiten. Gemiddeld €15,- voor een biertje, €69,- p.p. voor het buffet, €9,- voor frisdrank en €22,- voor een glaasje bubbels. Sommige dingen waren eenmalig dat begrijp je. Maar een mens moet toch eten. We hebben het samen heel fijn gehad, tijd gehad om over de bruiloft plannen te praten, genoten van de onderwaterwereld en de zon. Maar dit was voorlopig de laatste keer. Vanaf hier scheiden onze wegen en gaat Johnny terug naar Echuca en ik ga verder naar Thailand.

Safe travels x