Vrijwilligerswerk wildlife sanctuary
Dag 1:
Vandaag ben ik met de lokale bus vanaf Darwin naar het ophaalpunt gegaan. Al een hele your op zich met mijn veel te zware backpack en rugtas. Vol met tofu, healthy repen en proteïne shakes. Eenmaal daar werden de andere vrijwilliger en ik opgehaald door de man des huizes. In een Ute zonder airco in 35 graden en onmogelijke luchtvochtigheid gingen we op weg. Na een kleine 2 uur kwamen we aan bij hun terrein.
Nina en haar man Malcolm wonen hier al 28 jaar. Ze begonnen met helemaal niks en woonden de eerste 2 jaar in tenten. Nu hebben ze een onderkomen gebouwd met een slaapkamer, woonkamer en badkamer. Van binnen best knus, met een tv, keuken en wasmachine. Vrij normaal, behalve dat de stroom met zonnepanelen word opgewekt en als dat op is (elke avond) moet de generator aan.
Dan op het terrein rond het huis staan twee schuurtjes. Met elk twee eenpersoonsbedden, een bijzettafel, een lampje en een ventilator. Dat is voor de vrijwilligers. Er zijn momenteel maar 2 vrijwilligers tegelijk dus ieder zijn eigen schuurtje.
We worden bij aankomst meteen aan het werk gezet. Het is heel warm, de zon schijnt, de luchtvochtigheid is hoog, het is zweten geblazen. We snijden fruit en groente voor de avond voeding. Om het huis heen is een stuk tuin waar een hek omheen zit. Daarbuiten leven alle wilde dieren die zijn terug geplaatst. Sommige gaan maanden lang weg. Maar ze komen altijd weer even terug. Er zijn dus enorm veel kangoeroes en possums. Alle schillen van het fruit gooi je over het hek en de kangoeroes eten daadwerkelijk alles.
Verder heeft ze ook gliders, wat vogels en natuurlijk de possums en kangoeroes die aan het revalideren zijn.
We snijden het eten in verschillende groottes, voor alle dieren in rehabilitatie apart. Sommige krijgen ook noten en/of zaden. Ondertussen hebben we continue gezelschap van Elton. Een vogel die Nina gered heeft en nu de hele dag achter je aan vliegt en op je schouder komt zitten.
Na het snijden gaan we de Joey’s (baby kangoeroes) uit de tuin halen en in de hokken doen. Een aantal kleintjes krijgt eerst een flesje. Of ik er ook een paar de fles wil geven vraagt Nina? Uiteraard!
De eerste baby kangoeroe die naar me toe komt gehuppeld heet Johnny. Daarna Jack (Sparrow) en dan nog een hoop maar de namen zijn me even ontschoten. In huis zitten twee hele kleine baby’s, die krijgen elke 4 uur de fles en zijn nog veel te jong om naar buiten te kunnen. Ze mogen per dag 3 keer even 10 minuten uit de stoffen buidel. Voor de rest slapen ze. Wat een schatjes.
Als het donker is gaan we de voederbakken vullen voor de beesten in het wild. Omdat ze dit al 28 jaar doen zijn er honderden possums in de buurt. Er hangen tientallen bakken in de boom waar we wat eten in doen. Als ondersteuning nadat de possums worden vrijgelaten.
De eerste dag zit erop. Maar het is niet lekker douchen en je mandje in duiken. De wc is een paar minuten door de bush lopen en het is een buiten wc. Waar ik een kikker in vind. De douche is een kortere wandeling, maar is wederom buiten, er is geen warm water en ook daar is een kikker aanwezig. Het is pikkedonker en ik hoor van alles ritselen. Gelukkig heeft Johnny me een hoofdlampje gegeven. Voor mijn gevoel een uur later duik ik mijn bed in. Waar ik een gekko op de muur vind. Ik vind het een uitdaging…
Dag 2:
Rond half acht verzamelen we en beginnen we de dag met het schoonmaken van alle verblijven. De enige dieren hier in verblijven zijn degene die aan het herstellen zijn. Uiteindelijk worden ze allemaal vrij gelaten. Het eten wat ze de vorige dag niet hebben opgegeten gaat over het hek. De kangoeroes zitten al te wachten op de restjes. Verder checken we het water, zorgen we dat er geen fruit op de grond ligt in verband met de mieren en de baby kangoeroes nacht verblijven worden schoongemaakt. Poep scheppen dus. Daarna krijgen een aantal Joey’s (baby kangoeroes) een flesje. Highlight of the day, zo schattig.
Dan beginnen de algemene klusjes. Vandaag onkruid wieden, lampjes ophangen, paden aanvegen en nog wat kleine klusjes. Allemaal om het park mooi aan te kleden voor de gasten die de volgende dag komen. Nina heeft een speciaal gedeelte met twee tenten en een cabin voor gasten die een nachtje willen blijven.
Tijdens het heetste gedeelte van de dag hebben we vrij zodat we niet hoeven te werken. Ik ga in mijn schuurtje liggen maar het is super heet. De ventilator draait volle toeren maar het helpt niet echt. Aan het eind van de middag gaan we weer fruit en groente snijden voor de avond voeding. Tijdens het snijden worden we verrast door een zeer giftige slang. Malcolm probeert hem met een schep te onthoofden maar dat mislukt dus we moeten waakzaam blijven. Later passeren we nog een slang tijdens de avond voeding. Dit is “gelukkig” een Python en die is niet giftig. Gezien de slangen te gevaarlijk zijn om even te gaan fotograferen, hier een foto van baby possum Ben.
Dag 3:
De routine in de ochtend veranderd niet. Enige verrassing is soms een spin of een kikker die ineens op je springt. Yuck. Het is alle zeilen bij om het park gereed te maken voor de gasten.
Ik help in het ziekenhuis (die staat op het terrein) om allerlei informatie klaar te zetten zodat Nina de gasten kan leren over verschillende beesten. Ze heeft allerlei beesten op sterk water. Vooral een hoop kruipende engerds. Spinnen, een (giftige) duizendpoot, een vleermuis, een slang en een schorpioen. Ondertussen word ik de halve dag achterna gezeten door baby Johnny, die wil het liefst de hele dag knuffelen.
Als alles klaar is eten we onze lunch en wachten we de gasten op. We doen dezelfde avond routine maar deze keer mogen de gasten mee en vertellen we ze van alles over de dieren. De kinderen mogen ook helpen voeren. We eindigen de tour met een barbecue en een kampvuur. Het kampvuur is natuurlijk een gezellig gezicht maar die extra hitte had van mij niet gehoeven. Het is al zo warm hier. Voor de kinderen hebben ze speciaal “tover poeder” waardoor de vlammen blauw worden.
Dag 4:
Vandaag doen we de ochtendroutine zoals elke ochtend, alleen nemen we de gasten mee. De kinderen willen wederom helpen. Daarna gaan ze een stukje rijden om wat termieten bergen te zien en heb ik dus even pauze. Als ze wegzijn helpen we de tenten schoonmaken en bedden afhalen. Waarna Nina besluit dat we de rest van de ochtend vrij hebben. Dus zit ik wederom in mijn veel te warme schuurtje aan de ventilator geplakt. Stiekem wil ik een workout doen want ik heb er nog 1 te gaan deze week in mijn belofte om 3 workouts per week vol te houden op reis. En dus, ondanks de hitte, doe ik een workout in mijn schuurtje. Later neemt Nina ook mij mee over hun terrein, gelukkig zien we geen krokodillen maar die zitten ook overal.
Dag 5:
Vandaag op het programma, omgevallen bomen en takken uit het veld verwijderen. Anders kunnen ze het niet maaien en als je niet kan maaien krijg je – nog meer – slangen. Het is super warm, de luchtvochtigheid is hoog en we worden continue gebeten door mieren die op de takken zitten. Maar hard werken wordt beloond. We zien een groepje van ongeveer 10 kangoeroes en een kleine baby. De moeder heeft de baby uit de buidel gelaten. Ze is nog super klein en leert voor het eerst over de buiten wereld.
Vrij snel wil ze terug naar haar moeder. Maar die moet ze wel vinden. Baby kangoeroes kunnen hun moeder niet herkennen, andersom wel. Dus zit er niks anders op dan bij elke kangoeroe aan te kloppen. Als het niet haar moeder is krijgt ze een flinke klap van de kangoeroe in kwestie. Als ze eindelijk haar moeder vindt laat die haar niet in de buidel. Ze moet leren over de buitenwereld. Moeder kangoeroes hebben een spier in hun buidel en kunnen deze dus naar wens open en dicht houden. Ze ontspand een klein beetje zodat de baby wat melk kan drinken, maar ze mag niet naar binnen klimmen tot er gevaar is of dat moeder vindt dat ze genoeg geleerd heeft voor nu. Zo doet ze dit steeds vaker en langer tot de baby oud genoeg is en niet meer terug in de buidel gaat.
Dag 6:
Het regent het regent. Zoveel regen hier. Het is het einde van het regenseizoen. De dieren worden natuurlijk gevoerd, weer of geen weer. Maar de overige projecten zijn afhankelijk van het weer. Dus proberen we tussen de buien door het hout de verven voor de nieuwe douche. De gasten krijgen een eigen douche zodat ze niet met de vrijwilligers hoeven te delen. Tussendoor geven we de Joey’s hun flesjes en knuffelen weij hun – en zij ons – natuurlijk helemaal plat.
Dag 7:
Nadat we alle dieren hebben gevoed en verschoond gaan we possum huisjes maken. Voelt toch altijd goed zo met de boor in je hand iets creëren. We hebben in een mum van tijd vier huisjes gemaakt.
Tijdens het voeren van de “mob” (groep kangoeroes) slaan twee mannetjes erop los. Ze vechten precies zoals in de films. Boksen met de armen en leunen op de staart en met de achterpoten trappen. Ze vechten net zo lang tot iemand zich over geeft. Deze keer besluit een derde mannetje zich ermee te bemoeien. Nina weet me te vertellen dat dit mannetje een stuk ouder is en dus houden de andere twee heel snel op met vechten en geven zich over.
Dag 8:
Vandaag mag ik proberen een flesje te geven aan de kleinste telg van het stel. De baby in kwestie is nu een week bij Nina maar is nog erg klein. Ze weet nog niet hoe ze moet drinken en dus moet je haar helpen. Ik probeer maar ik slaag er niet in helaas, toch is het weer een ervaring en fijn dat ze het vertrouwen in mij heeft. Kangoeroes doen als ze zo klein zijn soms de speen onder de tong en dan lijkt het of ze drinken maar gebeurt er niks. Gelukkig is de andere baby in huis ietsje groter dus ik geef haar een flesje.
Nadat ze een flesje geven gehad moeten ze op het potje. Ze mogen namelijk niet in de buidel plassen of poepen. En dus zoals in de natuur hun moeder ze uit de buidel gooit, doen wij dat ook. Als ze klaar zijn mogen ze even een stukje lopen door het huis en dan weer de buidel in. Als je een kangoeroe – zowel in het wild als in de opvang – dus goed traint doen ze nooit hun behoefte in de buidel en houden ze het op tot ze eruit mogen.
Dag 9:
Elke dag leer ik wat nieuws. Er zijn een paar kangoeroes flink aan het “schreeuwen” en ze rennen als er gek. Een aantal mannetjes rennen achter een vrouwtje aan. Eerst tillen ze haar staart op als ze rustig zit, net zo lang tot ze ervan moet plassen. Daaraan kunnen de mannetjes ruiken of ze vruchtbaar is. Als dit het geval is beginnen ze de aanval. Ze rennen net zo lang achter het vrouwtje aan – dit kan soms uren duren – tot ze uitgeput is. Dan moet het arme beest 16 uur lang brute seks doorstaan. Sommige vrouwtjes gaan hieraan dood omdat de mannetjes zo hardhandig zijn.
Als de vrouwtjes zwanger zijn dragen ze een piepkleine Joey, ongeveer zo groot als een jellybean. De moeder kan dit kleintje zo lang als ze nodig vind bij zich houden. Wanneer er genoeg voedsel is en het voelt veilig, bevalt ze van dit piepkleine babytje. Die moet vervolgens een weg omhoog kruipen naar de buidel. De moeder likt een baan naar de buidel nat zodat de baby weet waar heen te kruipen. Dit kleine jellybean wezentje heeft namelijk alleen een klein lijfje met twee piepkleine handjes. Deze gevaarlijke reis duurt ongeveer 30-40 minuten. Vanaf dan zit de baby veilig in de buidel en drinkt ze melk om te groeien.
Verder zie ik regelmatig kangoeroes die wel lijken te stikken. Nina legt me uit dat ze hun eten omhoog halen uit hun maag. Ze hebben namelijk twee magen. Het zit in de eerste en als ze dan weer honger hebben gaan ze net zo lang kokhalzen tot ze het weer in hun mond hebben, om het vervolgens de tweede maag in te slikken.
Dag 10:
Gisteren nacht had ik bezoek. Ik werd wakker omdat ik moest plassen, dus moest ik mijn schuurtje uit, de Bush in etcetera. Toen ik terug kwam zag ik beweging. Zak lampje erop schijnen en al mijn moed zonk me in de schoenen. Het was een huntsman (ja zo’n grote spin). Dus ik ben naar het huis gelopen om Nina wakker te maken. Het was midden in de nacht dus eerst voorzichtig op de deur kloppen, harder kloppen, haar naam roepen. Ondertussen vliegen er gigantische motten om me heen, muggen en andere vieze dingen. Het kost me ruim vijf minuten maar ze is wakker. Met de spray gaan we naar mijn schuurtje waar we de spin nergens kunnen vinden. Ik slaap de rest van de nacht op haar bank. De volgende dag zoeken we overal, en vinden we niks. Tot ik zowat wil opgeven en zie dat ie op de deur zit. Sorry spin, it’s you or me. En Nina vermorzeld hem voor me. Je begrijpt dat ik afgelopen nacht weinig heb geslapen nu ik weet dat ook deze kruipers om de hoek zijn en op de een of andere manier toch naar binnen kunnen. Gezien ik geen foto van de spin heb gemaakt hier een foto van ghost, enge naam maar een super lieve vogel. Haar snavel is afgebroken dus ze kan niet goed eten, maar met de goede zorg hier komt ze er weer helemaal bovenop.
Dag 11:
We doen de ochtend routine zoals elke dag, al zijn we vandaag wel wat later. Het regent zo hard dat we wachten tot het iets minder is. Twee uur later kunnen we eindelijk aan de slag. Daarna begint het weer te regenen. Nina’s kleindochters zijn op bezoek en ze besluit dat we dan maar met zijn allen een film gaan kijken. ‘s Middags doen we geen extra klusjes en alleen nog de avond voeding tussen allen buien door. Het heeft zo hard geregend dat het water door de bodem van mijn schuurtje omhoog is gekomen. Helaas krijg ik slecht nieuws in privé sfeer en besluit ik hals over kop om de volgende dag de sanctuary te verlaten en even een paar dagen naar Echuca te gaan voordat ik mijn reis verder voortzet. Normaal is er geen manier om zomaar weg te gaan, maar een vriendin van Nina is gevallen en ligt in het ziekenhuis en daar wil ze de volgende dag heen rijden. Some things are meant to be denk ik dan.
Ik word getrakteerd op de helderste nacht tot nu toe met een prachtige sterrenhemel. Ondanks dat ik het zwaar vond met alle kriebelende beesten, slangen, buiten (koud) douchen en vooral de donkere nachten buiten slapen in het schuurtje, is het nu wel ineens heel abrupt afgelopen. Ik zou eigenlijk nog 4 dagen hebben.
De volgende ochtend geven we alle dieren eten, verschonen we de hokken en deel ik heel veel knuffels uit. Vooral afscheid nemen van alle baby’s viel me zwaar. Ze knuffelen me in ieder geval gretig terug. Het was een grotere uitdaging dan ik had verwacht, maar ik had het allemaal voor geen goud willen missen.
Safe travels,
Denise
Omg Denise! Genietend en vol verbazing en oooohs an aaaaahs en neeeeejs je blog gelezen. Wat goed dat je niet alles van tevoren weet want dan was je er denk ik niet aan begonnen. Maar jij misschien ook wel 😉 Wat een ervaringen weer, stoerrrrrr!!
Lieve Denise,
Wat een verhaal, kan haast niet geloven dat je daar de moed voor hebt. Of valt het voor jou ook tegen. Ik voel mezelf een provinciaaltje erbij. Zal in de leeftijd zitten. Hoeveel weken doe je dit. Levert het financieel wat op of is het liefdewerk?
Hier alles goed. Bedankt voor je boekwerk.
Liefs oma
Lieve schat wat een mooie en spannenden ervaring weer. En wat heb je weer een hoop geleerd, bijzonder om te lezen.
Inmiddels zit je al weer op Bali. Ik ben tros op je , wat heb je al weer veel angsten overwonnen, heel knap
xxxx